Fernando Alonso Lamas CulturaCientifica

A biotecnoloxía refírese a toda aplicación tecnolóxica que empregue sistemas biolóxicos e organismos vivos ou os seus derivados para a creación ou modificación de preductos ou procesos para usos específicos. A biotecnoloxía, comprende investigación de base e aplicada que integra distintos enfoques derivados da tecnoloxía e aplicación das ciencias biolóxicas, tales como bioloxía celular, molecular, bioinformática e microbioloxía marina aplicada. Incluese a investigación e desarroio de sustancias bioactivas e alimentos fundamentais para benestar de organismos acuáticos, diagnóstico celular e molecular, e manexo de enfermidades asociadas á acuicultura, toxicoloxía e xenómica ambiental, manexo ambiental e bioseguridade asociado á cultivo e procesamento de organismos mariños e dulceacuícolas, biocombustibles, e xestión e control de calidade en laboratorios.

Un xén e unha unidade de información nun locus de ácido desoxirribonucleico (ADN) que codifica un producto funcional, ou Ácido ribonucleico (ARN) ou proteínas e é a unidade de herencia molecular. Tamén se coñece como unha secuencia lineal de nucleótidos na molécula de ADN, ou de ARN no caso de algúns virus e conten a información necesaria para a sintese de unha macromolécula con fución celular específica, habitualmente proteínas pero tamén ARN mensaxeiro, Ácido ribonucleico ribosómico e ARN de transferencia. Esta función pode estar viculada co desarroio ou funcionamento dunha función fisiolóxica. O xén e considerado a unidade de información xenética e unidade de herencia xenética, pues transmite esa información á dencendencia. Os xenes dispoñense, pues, ao longo de ambas comátidas dos cromosomas e ocupan, no cromosoma, unha posición determinada chamada locus. O conxunto de xenes dunha especia denominase xenoma. Os xenes están localizados nos cromosomas no núcleo celular. Cur...

O ADN son as siglas de ácido desoxirribonucleico, e un composto orgánico que conten a información xenética de un ser vivo e de algún virus, nas células procariotas e no núcleo das células eucariotas, no interior dos cromosomas. O ADN ten como función principal almacenar información xenética para a construcción de proteínas e ARN que e imprescindible para calquera función vital dun organismo. O ADN almacena e transmitese de xeración en xeración toda a información indispensable para o desarroio das funcións biolóxicas dun organismo. O ADN de cada ser human e exclusivo, cada ser human posue 2 formas de cada xen, e dicir, un que recibe do pai e outro da nai, pero a pesar de ser os xenes iguais entre as persoas algunhas secuencia de ADN varían de persoa a persoa. Caracterizase pola posición e cantidade de estos nucleótidos ao largo das cadeas, esa secuencia se coñece como código xenético.

As leis de Mendel son o conxunto de regras básicas sobre a transmisión por herenza xenética das características dos organismos padreas aos seus fillos. Estas regras básicas de herenza constituen o fundamento da xenética. As leis derivanse do traballo realizado por Gregor Mendel publicado no ano 1865 e no 1866, ainda que foi ignorado duranto moito tempo hasta o seu redescubrimento en 1900. As tres leis de Mendel explican e predicen cómo van a ser os caracteres físicos dun novo individuo. Desde este punto de vista, transmisión de caracteres, estrictamente hablando no correspondería considerar la primera ley de mendel (Ley de la uniformidad). E un error moi extendo supor que a uniformidade dos híbridos que Mendel observou nos seus experimentos é unha ley de transmisión, pero a dominanza nada ten que ver coa transmisión, senon coa expesión do xenotipo. Polo que esta observación mendeliana en ocasións non se considera unha lei de mendel. Así pues, hay tres leis de Mendel que expl...

ADN: Siglas de ácido desoxirribonucleico. Benigno: Término que describe os tumores non cancrosos, cuio crecemento e lento. Cancroso: Pertencente ou relativo ao cancro. Disfaxia: Dificil para tragar. Ectasia: Ensanchamento dun conduto. Fibroma: Tumor benigno, frecuente na mama, composto por texido fibroso ou conectivo. Hemoptisis: Expectoración ou esputo que conten sangue precedende da árbore respiratoria. Intraveosa: Dentro da vea. Laparotomía: Procedemento quirúrxico que conseste en abrir as paredes abdominais e o peritoneo. Lagingectomía: Procedemento quirúrxico para extirpar total ou parcialmente a larinxe. Aquí tedes un diccionario completo de térmos médicos https://www.aecc.es/SobreElCancer/Diccionario/Paginas/Diccionario.aspx

Mediciña alternativa é toda práctica que afirma ter os efectos saneadores da mediciña pero que non está apoiada por probas obtidas mediante o método científico, polo que a súa efectividade non ha sido probada máis aló do efecto placebo. Consiste nun amplio rango de prácticas, produtos e terapias. Nesta denominación inclúense practicas pseudomédicas novas e tradicioais como homeopatía, naturopatía, quiropraxia, etc., entre outros tratamentos que no son parte da mediciña científica. Existen diferentes tipos de mediciñas alternativas: -Sistemas médicos alterativos Os sistemas médicos alternativos construíronse en torno a sistemas completos de teoría e práctica. A miudo, estos sistemas han evolucionado de maneira separada do enfoque médico convencional. - Enfoque sobre a morte e o corpo e o corpo. A mediciña da mente e o corpo utiliza unha variedade de técnicas diseñadas có fin de afianzar a capacidade da mente para afectar a función e os síntomas corporales. Algunhas técnic...

A aspirina, o ácido acetilsalicílico, e químicamente un éster acetilado do ácido salicílico. Tratase dun principio activo cuias primeiras indicacións o mostran como analxésico, antipirético e antiinflamatorio, eficaz e ben tolerado. O 10 de outubro de 1897, Félix Hoffmann( da compañía Bayer) informaba do procedemento seguido para a obtención do chamado ácido acetilsalicílico. Esta e a fecha que marca o nacemento da Aspirina, un medicamento útil para aliviar tanto dores de cabeza, como musculares, e moitas utilidades que có tempo foronse añadindo ás propiedades desta pastilla branca.

Edward Jenner   Edward Jenner foi un médico e científico inglés que foi o promotor da vacina contra a viruela, a primeira vacina do mundo. Dicíase que era “o pai da inmunoloxía” e que salvou máis vidas que calquera outra persoa. Naceu o 17 de maio de 1749. Aos trece anos comezou a súa vida profesional ao servizo dun ciruxano local, có que permaneceu ata os vinteún. Foi aí cando se marchou a Londres para continuar a súa formación como médico. No 1773 regresou a Berkeley, a súa cidade natal para abrir unha consulta local, na que adquiriu certo prestixio. ---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- Robert Koch Robert Koch foi un médico e microbiólogo alemán galardoado cun Premio Nobel de Medicina. No 1882 descubriu o bacilo da tuberculose, o 24 de marzo do mesmo ano presentou os seus hallazgos. No 1883 descubriu o bacilo do cólera en 1883 e o desarroio dos ...

A peste negra tamén chamada peste bubónica ou morte negra, refírese á pandemia máis devastadora na historia da humanidade. Esta pandemia asolou Europa no século XIV e alcanzou o seu punto máximo entre 1346 e 1361, matando así a un terzo da poboación continental. A enfermidade era causada pola bacteria Yersina Pestis, e se contaxiaba e estendía a través de roedores como as ratas, estas colábanse nos barcos e outros medios de transporte estendendo así a enfermidade rapidamente por todo o continente. Devido á falta de coñecemento da época, a xente buscaba a orixe do problema dicindo que era a ira de deus ou obra de bruxos ou moitas e diversas explicacións carentes de sentido hoxe en día.

Desprezados e desacreditados pola medicina oficial, os médicos-tradicionais, bruxos, meigas, marabús e curandeiros de todas as culturas, posúen incribles coñecementos botánicos e fisiolóxicos que, sen embargo, poderían enriquecer o noso coñecemento da enfermidade e a loita contra a dor. Os “médicos tradicionais”, “homes da medicina” ou wanganga (como se lles denomina en suahili e en moitas outras linguas bantús) poden chegar a súa profesión das formas máis dispares. Uns senten a súa vocación a idades tempranas; outros na súa mocidade, madurez ou incluso na vellez. En moitas ocasións, o cargo de “médico tradicional” transmítese hereditariamente. Outros creen haber sido chamados a este traballo polos espíritos ou polos mortos viventes, e outros son entregados a este oficio aínda sendo nenos polos seus pais. Nestes casos, os nenos ingresan sen necesidade do seu consentimento en “escolas tradicionais”, onde baixo baixo ríxidos adestramentos accederán a todos os segredos da “medici...